Iedereen leeft perfect in zijn of haar wereld. Laat ik voorop stellen dat ik je niet vraag om te geloven wat ik schrijf. De mens is complex en ik beweer niet dat ik kan voorspellen hoe jouw leven zich gaat ontwikkelen. Als ik naar mijn zoon kijk, dan heb ik ook geen idee hoe zijn leven zich gaat ontvouwen. Dus we moeten voorzichtig zijn. Wat ik wel weet is dat kleine wijzigingen in een complex systeem soms een grote impact kunnen hebben. Je gaat het zelf zien als je goed kijkt. Mijn doelstelling is niet om je te overtuigen, maar om te kijken of we samen een opening kunnen creëren voor een nieuwe mogelijkheid.
Wat is waarheid?
Dat wat daar is en naar de oppervlakte zal komen. Elk woord is een uitdrukking van jouw manier van zijn. Let it be known.
Wat is realisatie?
Dat je alles laat zijn zoals het is. Daar is niets mystieks aan en het is ook geen ontwijking.
Je grond jezelf in onmiddellijkheid; pre-reflectief, voorafgaand aan alle verhalen.
De ontkenning:
Iemand zegt: “Wat bedoel je, ik ben emotioneel? Helemaal niet!” (terwijl de bloeddruk 400 aangeeft).
Herken je dat?
Jij merkt op: “Het lijkt alsof je boos bent” en de ander reageert direct: “Nee, ik ben niet boos!”
Dat is ontkenning.
Een opstelling vraagt een andere staat van zijn. Een andere houding. Mijn definitie van een opstelling is ‘een samenkomst in waarheid’. Het is een zijns-onderzoek dat je beleeft, niet bestudeert. Niet leren over wie je bent, maar leren vanuit wie je bent. Ook al is er lijden aanwezig, er is tegelijkertijd genoeg zelfbewustzijn om te beseffen dat dit het moment is om eerlijk en open te zijn. Om jezelf niet te blijven foppen door de werkelijkheid met een pakkend verhaal te omzeilen.
Voorbeeld:
“Ik ben bewustzijn, dus mijn pijn is niet echt, ik zou het niet moeten voelen.”Je kunt dat wel zeggen, maar ondertussen zit je nog steeds met dezelfde situatie. Je bent dan nog steeds aan het managen en niet aan het ervaren. Je gebruikt slechts een nieuw verhaal binnen het oude, bekende verhaal. Maar een verhaal zegt niets over je geleefde werkelijkheid; of je nu wel of geen verhaal hebt, je blijft nog steeds degene die de puzzelstukjes van jouw leven in elkaar moet laten passen.
Je onwetendheid is het geschenk. Dat is de ingang en daar werken we mee.
Wanneer je die onwetendheid meebrengt in de sessies (niet je onbewuste gedrag, maar het besef dat je het niet weet) en bereid bent om daarin te gaan staan, ontstaat er ruimte.
Ruimte om werkelijk te ontdekken, om nieuwe mogelijkheden te laten verschijnen die eerder niet zichtbaar waren.
Ook is het niet zo dat ik simpelweg zeg: ‘Doe dit, laat dat los, stop met lijden.’
Dat helpt niemand, want op dat moment blijf je wéér gevangen in een nieuwe laag van conditionering. Mensen die een opstelling doen, zijn bewuste, denkende mensen. Je kunt hen niet zomaar voorschrijven wat ze moeten doen.
Iemand kan intellectueel misschien begrijpen dat hij of zij niet verantwoordelijk is voor het gevoelde lijden, maar het lichaam schreeuwt dat dat wél zo is. Cognitief begrip lost het fysieke gevoel van schuld of schaamte niet op. Het probleem bevindt zich in jouw manier van zijn – niet alleen in je bewuste rationele mind. Het gaat erom inzicht te krijgen in het waarom. Pas wanneer je begrijpt waarom iets in je speelt en waarom je vastloopt, ontstaat er inzicht en ruimte om te doen wat op dat moment juist is.
Het gaat er dus niet om dat je bepaalde overtuigingen loslaat omdat iemand zegt dat het moet. Dit is geen strijd tussen hoofd en gevoel. Het is het bewustzijn dat een stap terugdoet en ruimte schept rondom wat in je wordt geactiveerd. Je hoeft pas iets te geloven als het voor jóu waar is en geen seconde eerder. Je moet er zelf uitkomen. Bevrijding gebeurt vanzelf en moeiteloos – wanneer je zélf het inzicht krijgt. Tijdens een opstelling gebeurt dat op het moment dat je de diepere betekenis van wat zichtbaar wordt herkent, en de logica ervan voor jou helder wordt.
Hierdoor wordt een mogelijkheid voor een toekomst gecreëerd die anders niet had kunnen ontstaan:
Misschien wel een toekomst waarin je je gehoord voelt.
Of een toekomst waarin een probleem opgelost wordt.
Of een toekomst waarin je je weer hoopvol voelt.
Mijn begeleiding staat in dienst van het werkelijk maken van precies die toekomst.
Wat jij meebrengt in de opstelling is een aanhoudende, ongewenste toestand; iets wat telkens terugkeert of blijft hangen waardoor je niet in staat bent om die gewenste toekomst te creëren. En daar een korte zin bij te formuleren die die toestand beschrijft.
Het moet geworteld zijn in iets dat er werkelijk toe doet; een diepgevoelde kwestie of betrokkenheid bij jezelf, je dierbaren, je werk of de wereld om je heen.
Met ‘aanhoudende, ongewenste toestanden’ worden issues bedoeld zoals:
lichte hoofdpijn,
onaangename gevoelens of emoties, en/of
oordelen of evaluaties over de ervaringen van anderen.
In de aard van de meeste ervaringen liggen sensaties, waarnemingen, gedachten, gevoelens en emoties besloten. Maar ook houdingen, perspectieven, mentale toestanden, overwegingen, evaluaties, oordelen en beelden uit het verleden.
De opstelling is een waarheidsproces en zal jouw helpen om de rol van overtuigingen in deze toestanden bloot te leggen, om te zien hoe geloof en interpretatie deze ervaringen in stand houden. Als een reeks pogingen om een probleem op te lossen steeds faalt, dan ligt de fout waarschijnlijk niet in de pogingen zelf, maar in de aannames of beperkingen die al die pogingen met elkaar delen.
Zorgen en oordelen kunnen allebei bijdragen aan het in stand houden van ongewenste situaties, omdat de oplossingen vaak voortkomen uit dezelfde manier van denken die het probleem heeft gecreëerd. Wanneer je een zorg niet onder ogen ziet of niet transformeert, verandert ze onbewust in een oordeel.
En juist dan bereik je het tegenovergestelde van wat je bedoelde; je creëert opnieuw de situatie die je eigenlijk wilde vermijden.
We zijn dus niet direct geïnteresseerd in ervaringen, maar wel in wat een ervaring, een observatie of een vraag betekent in relatie tot wie je werkelijk bent - de intimiteit van jouw eigen innerlijke ruimte (jouw zijn), en de mogelijkheid die dat biedt voor actie.
En dit is precies waar het interessant wordt. Dit is een ander soort weten dan weten dát je buiten een bepaald kader zou moeten kijken. Je moet het zien. Je herkent het moment waarop je aandacht zich anders begint te organiseren. Dat is wat er gebeurt in een inzicht — een echt aha-moment. Je richt je aandacht opnieuw, je merkt: “Wacht… ik kán buiten het kader stappen.” Of: “Deze twee kaders blijken dezelfde context te zijn.” En precies daar herstructureert je bewustzijn zichzelf. Je herkadert het probleem, niet door harder te denken, maar doordat de manier waarop je gewaar bent verschuift.
Het uitgangspunt is dat je in een nieuwe werkelijkheid belandt. Daarom gaan we in de opstelling onderscheiden wat we van de zorg kunnen leren en welke actie er nodig is.
Voor wie mijn opstellingen bedoeld zijn:
Voor wie verlangt naar zelfbegrip en het begrijpen van het eigen leven en reacties.
Voor wie verlangt naar echte heling en bevrijding van oude pijn, niet slechts het omgaan met symptomen.
Voor wie verlangt naar hoop en het geloof dat verandering en herstel mogelijk zijn.
Voor wie verlangt naar verbinding en het gezien, erkend en begrepen worden.
Voor wie verlangt naar eigenaarschap en kracht om zelf richting te geven aan het eigen helingsproces.
De sessies helpen je:
onderscheid aan te brengen tussen wat er écht toe doet en wat niet;
bij het doorzien van je emotionele reactiviteit;
keuzes te maken in lijn met innerlijke helderheid;
de diepere oorzaak van controlebehoefte los te laten;
de stroom van piekergedachten te stillen;
te stoppen met dingen persoonlijk te nemen;
vastzittende patronen te doorbreken;
grenzen te stellen en minder bezig te zijn met ‘people pleasing’;
jezelf te bevrijden van de druk om perfect te zijn;
emotionele lasten die niet van jou zijn niet toe te laten en terug in je kracht te staan.